«خیلی اشتباه» نیست اما وقتی خود کتاب برای آن کلمات یک کانتکستی درست کرده (در قالب یک متن) و بعداً هم قرار است آن متن را بخوانند و با آن کانتکست ارتباط برقرار کنند و یک سری سؤال جواب بدهند و تسک انجام بدهند … چرا از همان کانتکست استفاده نکنیم؟
اصولاً ریدینگ (و لیسنینگ) در کلاس‌های زبان برای انتقال مفهوم ارائه می‌شوند نه اطلاعات عمومی. اگر قرار باشد کلمات را خارج از کانتکست درس بدهیم، دیگر خود ریدینگ کارکردش از بین می‌رود.
تدریس لغات یک متن در کانتکست مرتبط با متن، یک خوبی دیگر هم دارد: در زمان صرفه‌جویی می‌شود و لازم نیست برای کلمات مختلف کانتکست‌های متفاوت ارائه بدهید.
