زمان‌ها و ساختارهای فعلی (Verb Tenses & Forms) به ما کمک می‌کنند تا بفهمیم یک عمل چه زمانی اتفاق افتاده است: در گذشته، حال یا آینده. در زبان انگلیسی، هر زمان می‌تواند به شکل‌های مختلفی بیان شود، مثل ساده، استمراری، کامل یا کامل استمراری. مثلاً، اگر بگوییم “I eat” (من می‌خورم)، یعنی این کار به‌طور کلی اتفاق می‌افتد، اما اگر بگوییم “I am eating” (من در حال خوردن هستم)، یعنی همین الان در حال انجام آن هستیم. زمان‌های کامل نشان می‌دهند که یک کار قبل از زمان مشخصی تمام شده است، مثل “I have eaten” (من خورده‌ام). با یادگیری این ساختارها، می‌توانیم جملات دقیق‌تری بسازیم و به درستی درباره گذشته، حال و آینده صحبت کنیم.
معمولاً زمانی از ساختار مجهول استفاده می‌شود که فاعل جمله یا انجام‌دهنده کار مشخص نیست، اهمیت ندارد، یا نمی‌خواهیم نام او را ببریم؛ بنابراین تمرکز جمله بر خودِ عمل یا نتیجه آن است، نه بر فاعل.
۱. فاعل مشخص نیست یا مهم نیست:
English is spoken in many countries.
(زبان انگلیسی در کشورهای زیادی صحبت می‌شود.)
۲. نمی‌خواهیم بگوییم چه کسی کار را انجام داده:
The door was left open.
(در باز گذاشته شده بود.)
۳. وقتی می‌خواهیم رسمی‌تر یا علمی‌تر صحبت کنیم:
The experiment was conducted carefully.
(آزمایش با دقت انجام شد.)
نکته:
آزمایش را با دقت انجام دادند.
در را باز گذاشته بودند.
در کشورهای زیادی انگلیسی صحبت می‌کنند.
The song was written by Adele.
(آهنگ توسط ادل نوشته شد.)
افعال وجهی، افعالی هستند که همراه با فعل اصلی می‌آیند و حالت، امکان، اجازه، ضرورت، توانایی یا احتمال را بیان می‌کنند.
مثال‌هایی از افعال وجهی در انگلیسی:
