قدم اول در تدریس ریدینگ این است که ببینید هدف‌تان چیست. یعنی متن مورد نظر با چه هدفی سر لاس می‌برید.
تدریس ریدینگ معمولاً با یکی از این دو هدف انجام می شود:
البته هدف شما هر چه که باشد، مراحل استاندارد تدریس ریدینگ را طی می‌کنید اما نحوه انجام هرکدام از این مراحل و جزئیات آن ممک است فرق کند.
۱. کارهایی که قبل از خواندن متن انجام می‌شود:
۲. کارهایی که حین خواندن متن انجام می‌شود:
۳. کارهای بعد از خواندن متن
هر کدام از این کارها و مراحل، بسته به اینکه هدف شما تقویت مهارت ریدینگ باشد و یا ارائه مفهوم گرامر یا لغت در قالب کانتکست یک متن، می‌توانند شکل مختلفی به خود بگیرند.
مثلاً در مورد تسک‌هایی که زبان‌آموزان هنگام خواندن متن انجام می‌دهند، اگر هدف تقویت مهارت ریدینگ باشد، معمولاً تسک‌ها بصورت سؤال‌های درک مطلب هستند. اما اگر هدف هایلایت کردن گرامر باشد، سؤال‌ها یا تسک‌ها حول محور کاربرد یا فرم آن گرامر می‌چرخند.
نظریه‌های مدرن (مثل رویکرد ارتباطی – Communicative Approach، یادگیری مبتنی بر تسک – Task-Based Learning، و یادگیری اجتماعی-ساخت‌گرایانه) بر موارد زیر تأکید دارند:
همان‌طور که گفته شد، مراحل تدریس ریدینگ شامل سه مرحله کلی می‌شود. در ادامه جزئیات بیشتری درباره هرکدام از این مراحل را می خوانید:
۱. مرحله قبل از خواندن (Pre-reading)
هدف: فعال‌سازی دانش پیشین، ایجاد علاقه، و پیش‌بینی محتوا.
۲. مرحله حین خواندن (While-reading)
هدف: کمک به درک معنا، استفاده از استراتژی‌ها، و تمرکز بر اطلاعات کلیدی.
خواندن متن در دو مرحله:
فعالیت‌های مرتبط:
۳. مرحله بعد از خواندن (Post-reading)
هدف: پردازش عمیق‌تر، تولید زبان، و تقویت تفکر انتقادی
وقتی متنی در کلاس زبان کار می‌شود، معمولاً با یکی از این دو هدف در کلاس زبان کار می‌شود: یکی برای تقویت مهارت ریدینگ، و یا برای ایجاد کانتکست برای تدریس گرامر یا نکات دیگر زبانی.
وقتی هدف، تقویت مهارت ریدینگ است:
طراحی تسک در تدریس ریدینگ یکی از عناصر کلیدی برای ایجاد یک تجربه یادگیری معنادار و مؤثر است. تسک‌ها باید طوری طراحی شوند که زبان‌آموز را به طور فعال درگیر خواندن، درک معنا، و تحلیل اطلاعات کنند.
یک تسک خوب نه‌تنها مهارت خواندن را تقویت می‌کند، بلکه مهارت‌های مرتبط مانند پیش‌بینی، استنتاج، یادداشت‌برداری، و تحلیل زبان را نیز به کار می‌گیرد.
در طراحی تسک باید سطح زبانی زبان‌آموزان، هدف آموزشی (مثلاً فهم کلی یا جزئیات خاص)، و نوع متن (واقعی یا آموزشی) در نظر گرفته شود.
تسک‌های ریدینگ معمولاً در قالب فعالیت‌های چندمرحله‌ای طراحی می‌شوند: تسک‌هایی برای پیش‌بینی محتوا و فعال‌سازی دانش پیشین، سپس فعالیت‌های اصلی برای درک معنای متن، و در نهایت، فعالیت‌های پس از خواندن برای تحلیل، بازآفرینی، یا تولید زبان.
برای مثال، می‌توان از تطبیق تیتر با پاراگراف، انتخاب درست/نادرست، جدول‌های تکمیل‌کردنی، یا تمرین‌های بازنویسی استفاده کرد. مهم است که تسک‌ها کاربردی و هدف‌محور باشند، و صرفاً آزمون دانش سطحی نباشند.
تسک‌هایی که با هدف ایجاد زمینه برای تدریس گرامر طراحی می‌شوند، نقش مهمی در یادگیری معنادار دارند.
در این نوع تسک‌ها، ابتدا تمرکز بر درک معنای متن است، و سپس توجه زبان‌آموز به یک یا چند ساختار گرامری خاص در متن جلب می‌شود.
این نوع طراحی باعث می‌شود زبان‌آموز قبل از آموزش رسمی و تحلیلی گرامر، آن را در بافت زبانی و موقعیت‌های واقعی تجربه کند، که این خود موجب یادگیری عمیق‌تر و ماندگارتر می‌شود.
یک تسک مؤثر در این زمینه معمولاً سه مرحله دارد:
۱. مرحله معنا-محور (Meaning-focused):
زبان‌آموز متن را می‌خواند و به هدف درک محتوا، دنبال اطلاعات یا ایده‌های خاص می‌گردد.
۲. مرحله توجه به فرم (Noticing the form):
معلم توجه زبان‌آموز را به جملات خاصی در متن جلب می‌کند که در آن‌ها ساختار گرامری مورد نظر استفاده شده (مثلاً زمان گذشته کامل یا جملات شرطی).
۳. مرحله تحلیل و تعمیم (Analysis & Generalization):
ساختار گرامری تحلیل می‌شود، الگوی آن کشف می‌شود، و زبان‌آموز تمرین‌هایی برای تعمیق یادگیری انجام می‌دهد.
مثلاً متنی درباره تجربیات سفر می‌تواند مقدمه‌ای برای آموزش زمان حال کامل باشد. زبان‌آموز ابتدا متن را می‌خواند و درک کلی پیدا می‌کند، سپس به جملاتی مانند “.I’ve visited Spain three times” توجه داده می‌شود تا ساختار گرامری تحلیل و تمرین شود. این روش گرامر را به جای انتقال رسمی، از طریق کشف و درک در بستر زبانی آموزش می‌دهد.
